یکی از نوآورترین روانکاوان پس از فروید، «کارن هورنای» است که مفاهیمی همچون: از خودبیگانگی خودشکوفایی، و تصویر آرمانی را برای اولین‌بار به کار برد. وی همچنین فهم جدیدی از اهمیت فرهنگ را وارد روانکاوی کرد. کارن هورنای فارغ‌تحصیل رشتة پزشکی و روان‌پزشکی آلمان، در کتاب تعارض‌های درون ما، نظریة پویای روان‌رنجوری را که مبتنی است بر تعارض اساسی در برخوردهای مردم‌دارانه، مردم‌ستیزانه، و مردم‌گریزانه شرح داده است. او معتقد است که روان‌رنجوری امری غریزی نیست، بلکه بیشتر حاصل تمدنی است که ما در آن زندگی می‌کنیم. زندگی با تعارض‌های حل‌‌ناشده در درجة نخست ویرانگری است، که منجر به اتلاف نیرو و توان انسان و در نهایت ناامیدی مطلق می‌شود. کارن هورنای در این کتاب تعارض‌های حل‌نشده را تشریح کرده و با توجه به تجربیات کار روانکاری با بیماران خود، حل تعارض‌های روان‌رنجورانه را توضیح می‌دهد.