ژان لوک لاگارس (Jean Luc Lagarce)، بازیگر، کارگردان و درام‌نویس فرانسوی (متولد ۱۴ فوریه ۱۹۵۷) از جمله نویسندگان معاصری است که امروزه آثارش در فرانسه بیش از سایر نویسندگان به روی صحنه می‌رود. او به هنگام مرگش در ۳۰ سپتامبر ۱۹۹۵ کارگردانی سرشناس بود، اما هنوز به عنوان نویسنده شناخته نشده بود. البته برخی از نمایشنامه‌‌هایش با موفقیت به روی صحنه رفته بودند، اما سایر آثارش در کِشوی میز مانده یا آن‌‌چنان که می‌بایست مورد توجه قرار نگرفته بودند. لاگارس پس از مرگش شهرتی روزافزون یافت. اگر او در دوره‌‌ی حیات‌اش به عنوان نویسنده‌‌ای مهم شناخته نشد، شاید به این دلیل است که زبان تئاتریِ نمایشنامه‌هایش بی‌اندازه پیشرو و نوآورانه است. سادگیِ واژگان، عمق اندیشه و اصالت نحویِ زبان‌اش از او یک نویسنده‌‌ی معاصر برجسته و در عین حال بی‌همتا ساخته است. متون او به زبان‌های گوناگون ترجمه شده و در بسیاری از کشورها به اجرا درآمده‌اند. لاگارس تحصیلات خود را در رشته‌ی فلسفه انجام می‌دهد و هم‌زمان تئاتر رولوت (خانه‌ی درشکه‌ای ) را در سال ۱۹۷۸ تأسیس می‌کند. او به ویژه آثار نویسندگانی چون ماریوو، لابیش و یونسکو را به روی صحنه می‌برد، و سپس به اجرای متون خود می‌پردازد. وی اثری پُربار از خود به جا می‌گذارد که دربرگیرنده‌ی ده‌ها نمایشنامه، چند داستان و یک رمان است. نوشته‌های او از نو توسط منتقدان و کارگردانان تئاتر کشف شد. تئاتر لاگارس، تئاتری است با محوریت کلام و نمایشنامه‌هایش از طرح‌‌هایی نسبتاً نحیف برخوردارند. نوشتار او را جملات معترضه شکل می‌دهند، شخصیت‌ها دائماً حرف‌هایی را که از پیش گفته‌اند اصلاح و تکرار می‌کنند. علی‌رغم تلاشی که برای روشن‌ساختن حداکثری مسائل صورت می‌گیرد، متن بیش از پیش به گونه‌ای تناقض‌آمیز مبهم می‌شود. تئاتر لاگارس( برای مثال) توانایی هریک از ما در بیان حرف‌های‌مان را به چالش می‌کشد. ژان لوک لاگارس در سن ۳۸ سالگی بر اثر ابتلا به بیماری ایدز درگذشت.
 
«اواخر تابستان، از پایانِ پس از نیم­روز تا بامداد فردا... پنج زن و یک مرد جوان، بازگشته از همه چیز، بازگشته از جنگ­ها و نبردهایش، سرانجام بازگشته به خانه... فرسوده از راه و زندگی، خوابیده به آرامی یا محتضر، در اتاقی که هنگام کودکی در آن زندگی می­کرد... رقصِ آرامِ زنان به دور رختخوابِ مرد جوانِ خفته...»
 
چند برگ از این کتاب را اینجا در گوگل بوکز بخوانید.