انسان توى يه زيرزمينه، آقاى اوبرزايت. تنها نورش مشعليه كه با تيكه‌‏هاى پارچه و كمى‏ روغن درست كرده. انسان مى‏‌دونه كه اين شعله‏ هميشه روشن نمى‏‌مونه. انسان مؤمن جلو مى‏‌ره و فكر مى‏‌كنه كه ته تونل درى وجود داره‏ كه پشتش نوره... انسان خدانشناس مى‏‌دونه كه‏ درى وجود نداره، مى‏‌دونه تنها نورى كه هست‏ همون نوريه كه خودش با دست‌‏هاى خودش‏ درست كرده، مى‏‌دونه كه پايانِ تونل پايانِ‏ خودشه... پس طبيعيه كه وقتى به ديوار مى‏‌خوره دردش بيش‏تره... وقتى بچه‏‌ش رو از دست مى‏‌ده، همه‏چيز براش تهى‌‏تره... براش‏ سخت‌‏تره كه نيك عمل كنه... اما مى‌‏كنه! براش‏ شب تاريكه، وحشتناكه، بى‏‌رحمه... اما پيش‏ مى‌‏ره... و درد دردناك‏‌تر، و ترس ترسناك‏‌تر و مرگ حتمى مى‌‏شه... و زندگى براش تنها مثل‏ يك بيمارى مرگبار مى‌‏مونه... ناشناس‏انسان خدانشناس شما تنها يك انسان نااميده. فرويد ولى من اون يكى اسم نااميدى رو مى‌‏شناسم: شهامت. خدانشناس كسى‏يه كه خيالات باطل‏ نداره، چون همه خيالاتش رو پس داده و جاش‏ شهامت گرفته.