در نبرد قدرت میان آیت‌الله بروجردی و نواب صفوی که با بی‌پروایی اعتبار مرجعیت و حوزه‌ علمیه قم را دستخوش خطر ساخته بود، مطهری، منتظری و خمینی چاره‌ کار را در کرنش به مرجعیت جستجو کردند. مسیری که فدائیان اسلام در پیش گرفته بودند، ناهموارتر از آن بود که راه آقایان را در دستیابی به مدارجی که در کمین آن بودند هموار سازد. آنان نیک می‌دانستند ایستادگی در برابر بلندپایه‌ترین کارگزار دین راه به جایی نخواهد ‌برد. پس دیده فروبستند، سر فرود آوردند و به انتظار نشستند. آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای که آن روزها طلبه نوجوانی بود، درباره دیدارش با رهبر جمعیت فدائیان اسلام در سفر او به مشهد می‌گوید: "... یک جاذبه پنهانی مرا به‌طرف نواب می‌کشاند و بسیار علاقمند شدم که نواب را ببینم. من واقعا به‌نفوذ نواب در عمرم کمتر کسی را دیده‌ام. خیلی مرد عجیبی بود. یک پارچه حرارت بود. یک تکه آتش بود. باید گفت که اولین جرقه‌های انگیزش انقلابی اسلامی بوسیله نواب در من بوجود آمد و هیچ شکی ندارم که اولین آتش را در دل ما نواب روشن کرد."