بگذارید با واقعیت‌ها آغاز کنیم: من 79 ساله‌ام. پس هیچ می‌شود فهمید چرا باید به حرف زدن درباره‌ی جوانی توجهی داشته باشم؟ علاوه بر آن، چرا باید حرف زدن درباره‌ی جوانی با خود جوانان برایم اهمیت داشته باشد؟ آیا این خود آنان نیستند که باید درباره‌ی تجارب خودشان، در مقام جوانان، حرف بزنند؟ آیا برای درس عبرت و حکمت به این‌جا آمده‌ام، درست مانند پیرمردی که با مخاطرات زندگی آشناست و به جوانان تعلیم می‌دهد که سر به زیر و بی سر و صدا باشند و جهان را همان طور که هست به حال خود بگذارند؟ کتاب «زندگی حقیقی» به سه بخش تقسیم شده است؛ «بدیو» (نویسنده) از ابتدا مسئولیت خود را اشتباه متوجه شده است، او به‌جای تلاش برای توضیح این موضوع که چرا یک جوان باید به سخنانش گوش دهد، احساس می‌کند باید در این باره بیندیشد که چرا قصد پرداختن به جوانان را دارد. بدیو، مانند سقراط، قصد دارد جوانان را فاسد کند؛ نه از نظر جنسی، یا به خاطر پول و قدرت، بلکه به وسیله کاشتن سبک دیگری از زندگی در ذهنشان.