دوروبرم را که نگاه می‌کنم، طبق‌طبق رنج می‌بینم. وقتی این کلمه‌ها را می‌نوشتم میلیون‌ها آدم به‌خاطر کووید-۱۹ در انزوای اجباری زندگی می‌کردند؛ خیلی‌ها شغلشان را از دست داده بودند یا از پس پرداخت هزینه‌ها برنمی‌آمدند؛ عزیزانمان مریض بودند یا در حال مرگ؛ همه‌گیریِ اندوه به پا بود. خوب، ما باید چه کار کنیم؟ وضع بشر هیچ علاجی ندارد. باوجوداین، بعد از بیست سال تدریس و مطالعه در فلسفۀ اخلاق، معتقدم که این فلسفه می‌تواند کمکمان کند؛ این کتاب توضیح می‌دهد که چگونه. نباید چشم ببندیم، بلکه باید از نزدیک‌تر نگاه کنیم. بازکردنِ چشم‌ها یعنی رودرروشدن با رنج، با ناتوانی، تنهایی، اندوه، ناکامی، بی‌عدالتی و پوچی. آنچه در محنتِ خود لازم داریم همانا پذیرفتن و به رسمیت شناختنِ آن است. و این همان انگیزه‌ای است که در پس این کتاب نهفته است. کتابِ حاضر نقشه‌ای است برای راه‌جستن در قلمرویی ناهموار و کتابِ راهنمایی است برای دشواری‌های زندگی، از ترومای شخصی گرفته تا بی‌عدالتی و پوچی جهان.