نیومن، در این کتاب، به بررسی پساآنارشیسم می‌پردازد و آنارشیسمِ قرن نوزدهم را از منظر پساساختارگرایی’ بازتفسیر می‌کند. او از پساساختارگرایی و متفکرانی مانند فوکو، دلوز و لکان الهام می‌گیرد تا دیدگاهی ضدذات‌گرایانه و ضدبنیادگرایانه را اتخاذ کند. نیومن دیدگاه آنارشیستی کلاسیک را که دولت را شرِ اساسی و قدرت را به‌عنوان یک نیروی سلطه برای واژگونی می‌بیند، نقد می‌کند. درعوض، پیشنهاد می‌کند که بایستی قدرت را به‌عنوان چیزی که همه‌جا هست، پراکنده است و خود’ سوژه‌ها را تشکیل می‌دهد، در راستای دیدگاه فوکو در نظر بگیریم. پست‌ ـ ‌آنارشیسم ایدۀ یک انقلاب کامل که نظم موجود را واژگون می‌کند را کنار می‌گذارد. این کتاب می‌تواند برای دانشجویان علاقه‌مند به نظریه‌های پست‌مدرن و نظریۀ پساختارگرایی در علوم سیاسی، جامعه‌شناسی، فلسفه و مطالعات فرهنگی مفید به فایده باشد.