هرگونه بحثِ واقعاً سودمندی درباره تفسیر را پیش از چیستی تفسیر باید از چرایی آن آغاز کرد. به بیان دیگر، آنچه پیش از هر چیز نیاز به توضیح دارد، نه چگونگی تفسیر درست متن، که اساساً ناگزیری مان از تفسیر است. هرگونه تأملی درباره تفسیر مستلزم غور در غرابت و وضعیتِ غیرعادیِ هرمنوتیک است؛ هر تفسیری به نوبه خود باید حاوی تفسیری باشد درباره موجودیت خود؛ تفسیری باید باشد که وثاقت و وجاهت خود را نیز ثابت کند: هر نقدی در عین حال باید همچون فرانقد عمل کند. برخورد جیمسن با نظریه های غیرمارکسیستی را می توان برخوردی حقیقتاً دیالکتیکی انگاشت: جیمسن بر آن نیست تا این دیدگاه ها را به هوای تمامیتی موهوم، دفعتاً از نگره مارکسیستی خود کنار بگذارد؛ تعالی جویی از این رویکردها را جیمسن در عوض، وامی نهد به گردآوری، سنجش، و بازیابیِ دستاوردهایشان در افق استعلا ناپذیرِ ماتریالیسم تاریخی. وجه امتیاز اصلیِ جیمسن از اکثر همتایانش، برمی گردد به جدال سیاسیِ او بر سر معنا و کارکرد خود نقد. میدان نقد، برای کسی که شعر خود را از آینده به وام می گیرد، جای تن آسانی نیست.