این کتاب تأثیر شعر عروضی کلاسیک بر موسیقی ایران را بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که شعر و موسیقی دو پدیده جدا نیستند. شعر عروضی کلاسیک ما بر کلیت موسیقی ایران، هم موسیقی دستگاهی هم موسیقی های توام با شعر، مانند آوازها و تصنیف ها، تأثیر گذاشته است، به طوری که بعضی موسیقی را فقط با کلام می شناسند و از لحظه شنیدن موسیقی در انتظار شنیدن شعرند. طرفداران اصالت شعر تا می توانند موسیقی را به اواز و شعر محدود می کنند. در مقابل، موسیقی دانانی سعی دارند به موسیقی استقلال بخشند، و در این گیرودار موسیقی با کلام هم دچار آشفتگی می شود. با شناخت امروز ما، شعر فقط شامل عواملی چون وزن و قافیه و عروض نیست و در آن هر حرف نقشی به جا دارد. این کتاب به همه عوامل علمی و فنی و اجتماعی تأثیرگذار در تکوین موسیقی با کلام پرداخته و این نکته شکافته شده است که شعر پدیده ای جدا از موسیقی نیست، و اگر تاثیرات معنایی شعر را از شعر جدا کنیم، دیگر عوامل سازنده شعر از مقوله موسیقی اندف لذا در پی کشف مبانی حس کردن وزن، به عروض نیمایی و شعر سپید هم می پردازد تا راهی برای استفاده از شعر در موسیقی ارائه کند.