این نوشتار درباره هنر دینی با معانی معنوی، همچنین نمادشناسی و نشانه شناسی به دلایل گوناگون با مفاهیم دینی و مذهبی است. نویسنده این اثر در مقدمه کتاب می نویسد: «مولوی فقط مبدع بعضی مسائل نیست، بلکه کار عمده اش تحلیل و تجزیه افکار و تجارب متقدمان و به دست آوردن نتایجی تازه از آنهاست. بنابراین، تحقیق درباره مولوی برابر با پژوهش درباره بهترین دستاوردهای فلسفی و دینی اسلام است.» وی می افزاید: «انتخاب مولانا به چند دلیل مقدم است: نخست آنکه در میان عرفا، کسی به قدرت مولانا در حوزۀ قصه و تمثیل پدید نیامده و دوم آنکه مولانا یکی از شاخص های فرهنگ اسلامی ایرانی است. مثنوی مولوی منشور بلورین کثیرالوجوهی است که در آن بازتاب پرتوهای شکستۀ وحدانیت سامی، خردگرایی یونانی با عناصر فیثاغورسی، نظریه های الیائی بودن و شدن و نظریه مثالی افلاطون را می توان دید. سوم، مآخذ مثنوی مولاناست. او جز قرآن و حدیث، مآخذ دیگری برای مثنوی به دست نمی دهد و صراحتاً به هیچ یک از متفکران یونانی یا فیلسوفان اسلامی اشاره نمی کند.»