خواندن پروست، زمان و بردباری می‌خواهد −به‌خصوص زمان− اما این زمان هرگز «ازدست‌رفته» نخواهد بود. پس از چند صفحه‌ای که از خواند کتاب در جست‌وجوی زمان از دست رفته بگذرد، موجاموج پرشکوه و جریان‌های نهفته در ژرفای روایت، خواننده را با خود خواهد برد، درخشش خیره‌کننده‌ی اثر، راه او را روشن خواهد کرد، همراهی بی‌شمار شخصیت‌های کتاب، تخیل او را برخواهد انگیخت.
پروست یکی از دو نویسنده‌ی پرنفوذ نیمه‌ی اول قرن بیستم، چهل روز پس از پایان کمون پارس در اتوی (دهم اووت ۱۸۷۱) به دنیا آمد. او به خاطر بیماری آسم اغلب خانه‌نشین و تنها بود، رمان بزرگش در همین زمان از دست نرفته آفریده شد.