با توجه به سابقۀ قابل توجه پارسیان، عموماً نه محققان هندی و نه غربی با جدیت کافی به آن‌ها نپرداخته‌اند. بخشی از دلیل این نکته این است که، به‌‌رغم مشارکت و سرمایه‌گذاری عمیق آن‌ها در شبه‌قاره، پارسیان اغلب خود را متفاوت از جامعۀ بزرگ هند و تا حدودی خارج از آن می‌دانند. اگرچه زرتشتیان پارسی بیش از ۱۲۰۰ سال است که در هند سکونت دارند، اما هنوز خود را مهاجران ایرانی می‌دانند و ایران همچنان وطن معنوی آن‌ها باقی مانده است. هندشناسان و ایران‌شناسان به‌طور یکسان تمایل داشته‌اند که پارسیان را به‌عنوان جامعه‌ای حاشیه‌ای در حوزه‌های مربوطۀ خود بدانند؛ یعنی به‌عنوان جامعه‌ای که به‌خوبی در جریان اصلی جهان ایرانی یا هندی قرار نمی‌گیرد. دکتر سوزان استایلز مانِک (استاد تاریخ و فلسفه در دانشگاه ایالتی جکسون در ایالات متحدۀ آمریکا) در تحقیق خود طی هفت فصل به واکاوی بسیار دقیق تاریخ پارسیان هند از منظر فرهنگ، هویت و خداشناسی پرداخته است: خاستگاه جامعۀ پارسی؛ ظهور قدرت روحانیت؛ اکبرشاه، پارسیان و اشراقیان، تجارت و دسیسه در سورات؛ مناقشه بر سر تقویم؛ پنجایت بمبئی؛ پرسبیتری‌ها، مطبوعات و تعلیم و تربیت انگلیسی.