این کتاب در برگیرنده بحثی است در باره فضای عمومی اندیشه در دوره قاجار و تأثیر این اندیشه در ساختار فکری مشروطه ایران؛ نیز این پژوهش تأملی است نظری در باره نحوه حضور مفاهیم قدیم فکری در عصر مشروطیت و بررسی توان این مفاهیم برای انتقال آگاهی از وضعیت دوران جدید. مفاهیم به‌کار گرفته شده در توجیه و یا تفسیر مشروطه، عمدتاً ریشه در سنت به‌جای مانده از دوره‌های گذشته ایران‌زمین داشتند، پس بحث عمده این رساله به این معطوف است که قابلیت‌های این مفاهیم و واژگان در انتقال آگاهی از الزامات دنیای نو تا چه میزان بوده است. هدف این است تا نشان دهد آیا در مفاهیم و واژگانی که از سنت به ارث رسیده بودند، نیروئی درونی وجود داشت تا بتواند با تحولی دیالکتیکی، نو را به وجود آورند و یا برعکس سنت به‌حدی محکم شده بود که هرگونه قابلیت تولید فکر نو را از دست داده بود.