کتاب «پیامدهای اجتماعی مهاجرت‌های روستایی به شهر تهران 1357 ـ 1341» علل و عوامل و نتایج مهاجرت‌های روستایی به شهر تهران در دهه‌های چهل و پنجاه شمسی را مورد ارزیابی قرار می‌دهد و نقش عواملی مثل اصلاحات ارضی و یا افزایش درآمدهای نفتی را در این زمینه به بحث می‌گذارد. در این کتاب نشان داده شده برنامه‌ریزی‌های نامتوازن توسعه اجتماعی، تضعیف اقتصاد کشاورزی، به همراهی بی‌توجهی به روستا و تأکید بیش از حد بر گسترش، عمران و نوسازی بافت‌های شهری تهران، نقشی کلیدی در این مهاجرت‌ها ایفا کرده است. یکی از نتایج این موضوع، زایش و گسترش پدیده حاشیه‌نشینی در شهر تهران بود که پیامدهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی زیادی بر جای گذاشت.
از سال 1285 شمسی یعنی سالی که جنبش مشروطه ایران به پیروزی رسید، تهران شاهد یکی از مهمترین معضلات اجتماعی خویش یعنی مهاجرت‌های بدون برنامه و عنان گسیخته بوده و هست.  در دوره اول علل مهاجرت را می‌توان در به دست گرفتن قدرت در تهران توسط ایلات و عشایر و از جمله بختیاری‌ها عنوان کرد، در این دوره تاریخی تهران شاهد حضور انواع و اقسام سران ایلات و عشایر بود که برخی به عنوان حمایت از مشروطه و بعضی در مخالفت با مشروطه تهران را صحنه حضور نیروهای نظامی عشایری خویش کرده بودند. به دنبال مشروطه اتفاق‌هایی مثل اشغال کشور توسط قوای روس و عثمانی و انگلیس در جنگ اول جهانی، وقوع قحطی و مرگ و میرهای ناشی از آن، شیوع بیمارهای واگیردار مثل مالاریا، وبا، حصبه، تیفوس و حتی در مواردی طاعون در مهاجرت روستاییان به تهران نقشی بس مهم داشت.
در این دوره به موازات گسترش حاشیه‌نشینی در تهران و شهرک‌ها و روستاهای اقماری آن، طبقه متوسط جدیدی شکل گرفت که محصول شکل‌گیری نظام دیوانسالاری جدید بود. روستاییان به امید یافتن کاری در مراکز صنعتی از سراسر کشور روانه تهران می‌شدند، عملاً این افراد به حاشیه رانده می‌شدند؛ روستاییانی که قادر نبودند از سنن ایلی و عشیره‌ای خود دست بردارند، دیگر نه آن پشتوانه اجتماعی را داشتند و نه می‌توانستند در نظام مدرن شهری جذب شوند، آنها در وضعیتی گرفتار آمده بودند که نه می‌توانستند با فرهنگ سنتی خود زندگی کنند، و نه جذب فرهنگ شهری می‌شدند. به دلیل این بحران هنجار، انوا ع و اقسام آسیب‌های اجتماعی در انتظار این دسته مهاجرین بود.