در دراماتورژی دورنمات «فقر» نیرومندتر از ملاک‌های اخلاقی بشر است. در «ملاقات بانوی سالخورده» نیروی ثروت کلیه‌ی ملاک‌های با ارزش را بی‌اعتبار می‌کند و از بی‌گناهان جنایتکار می‌سازد. اما تقصیر به گردن هیچ‌کس نمی‌افتد چرا که قربانی و جلاد هردو دربند و اسیر نیرو‌های مخرب یک‌دیگرند که از میان برداشتن‌شان تا به امروز ممکن نشده زیرا همه‌ی رشته‌ها به هم مربوط‌ند و یقه‌ی مسئول خاصی را نمی‌توان چسبید. چون ما مطلق هستیم و به تاریخ بسته‌ایم. دورنمات در عدالت مطلق، بی‌عدالتی را معرفی می‌کند و در ایمان کفر را. آدم‌های او مدام در تلاش‌اند که در این دنیای بی‌در و پیکر و وانفسا تغییری ایجاد کنند. همگی با فکر و قصدی استثنایی پا به میدان می‌گذارند ولی «دن‌کیشوت‌وار» مسخره می‌شوند و لای پره‌های آسیا می‌افتند.