جریان شناسی نثر فارسی نشان می دهد که به دنبال تحولات سیاسی و اجتماعی که از حدود سال 552 هجری قمری (پس از مرگ سلطان سنجر سلجوقی) در ایران روی داد، نثرنویسی نیز وارد فضای تازه ای شد. در این جریان تازه، نویسندگان به تدریج به تکلفات لفظی روی آورده اند. نثر فنی یکی از فرآیندهای تحول و تطور نثر فارسی در گذر زمان بوده است که از اوایل سده ی ششم با اثر معروف «کلیله و دمنه» آغاز شده و در امتداد سدهی ششم و هفتم کم کم مراحل کمال خود را طی کرده است و با آثاری چون «مرزبان نامه» و «نفثةالمصدور» به اوج خود رسیده است. «در نثر فنی، نویسنده برای بیان معانی کوتاه ترین راه را انتخاب نمی کند، بلکه خواننده را همراه خود از راهی طویل پیش می برد تا در طی این مسیر، مجال آن را داشته باشد که او را با مناظر گوناگون و زیبا آشنا کند».