در آغاز کتاب، ترجمه سخنرانی "میشل فوکو " در همگرایی نیچه شناسان "سریزی "که در سال 1964ایراد شد به چاپ رسیده است .عنوان سخنرانی فوکو "نیچه، فروید، مارکس "است .وی در بخشی از این سخنرانی گفته است : "فروید در جایی می‌گوید که سه جراحت بزرگ با سرشتی خود شیفته  در فرهنگ غرب وجود دارد :جراحتی که کوپرنیک وارد آورد ;جراحتی که داروین با کشف این که انسان از نسل میمون است وارد کرد ;و جراحتی که خود فروید با کشف این که خودآگاهی بر نا خودآگاهی استوار است وارد آورد، از خود می‌پرسم آیا نمی‌توان گفت که فروید، نیچه و مارکس ما را در محاصره کار تاویل که همواره بر خود بازتاب می‌شود قرار داده‌اند، و بدین ترتیب در گرداگرد ما و برای ما، آیینه‌هایی قرار داده‌اند که تصویرهایی را به ما منعکس می‌کنند و جراحت‌های پایان ناپذیر همین تصویرها خود شیفتگی امروز ما را شکل می‌دهند .می‌خواهم در این مورد چند نکته را طرح کنم و آن اینکه در هر حال به نظرم می‌رسد مارکس، نیچه و فروید نشانه‌ها را در جهان غرب تکثیر نکرده‌اند و به چیزی فاقد معنا، معنای تازه‌ای نبخشیده‌اند .در واقع، آنان در کل، ماهیت نشانه و شیوه تاویل پذیری نشانه را تغییر داده‌اند ." از دیگر مطالب کتاب عبارت‌اند از" :درباره کلمات و اشیا"، "تاریخ"، "جسم محکومان"، "که هر سه از "میشل فوکو "است .در کتاب همچنین گفت و گویی درباره میشل فوکو و سبک فلسفی او، نیز گاه شمار زندگی میشل فوکو درج گردیده است