ورشو چندی پیش نوشتۀ احمد محسن، نویسندۀ شهیر لبنانی، داستانی است دربارۀ سیاهی جنگ، بحران هویت، نسل‌هایی از‌هم‌جدا‌افتاده و حفره‌ای خالی در سینۀ بشریت. داستان در سال 1945 آغاز می‌شود و خروج راویِ اول از اردوگاه کار اجباری نازی‌ها، ورودش با دیگر اسرا میانِ نیروهای شوروی، که نان بین‌شان پخش می‌کردند و با آب، غبارِ اسارت را از تن‌هاشان می‌زدودند. درگیری‌های ذهنی راوی – یوسفِ یهودی اهل لهستان – همین‌جا شروع می‌شود؛ بیرون‌زده از ارودگاه مرگ، زنده‌مانده در میانِ مردگان، و آواره‌ای در میانِ ادیان و ایمان‌ها. او اما، مثل بیشتر آدم‌های درگیرِ جنگ، فقط به‌دنبال مکانی و امکانی برای زندگی است. ورشو چندی پیش داستان بی‌فضیلتی جنگ است و آسیب‌هایی که گاه تا نسل‌های آتی درمانی ندارد. کتاب دو راویِ اول‌شخص‌ دارد، داستانی یکی از 1945 آغاز می‌شود و دیگری، از 1982. یوسف، موزیسینی لبنانی، پدرِ پسری کشته‌شده در جنگ‌های فلسطین و اسرائیل، و پدربزرگِ نوه‌ای به نام ژوزف است. ژوزف پسری است که ارتباطی نزدیک با پدربزرگ دارد و به عشقِ او، نوازندۀ پیانو می‌شود و با هم به سفر می‌روند.