«وقایع غریبِ غیب‌شدنِ سعید ابونحس خوش‌بدبین» رمانی طنز از امیل حبیبی، نویسنده فلسطینی است. حبیبی در این رمان بیست سال از زندگی فلسطینیانی را روایت می‌کند که پس از مهاجرت‌های دسته‌جمعی هم‌وطنانشان در پی جنگ‌های سال ۱۹۴۸ و ۱۹۶۷ در تابعیت اشغالگران صهیونیست مانده‌اند. شخصیت اصلی رمان، سعید خوشبدبین بداقبال، قهرمانی کمیک یا درواقع ابله است که اسرار زندگی‌اش در اسرائیل را روایت می‌کند.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
وقتی یکی از رهبران اتحادیه‌ی کارگران فلسطینی شدم، شجاعت باعث شد به هچلی بیفتم که بیرون آمدن از آن هم خود شجاعت بیش‌تری می‌خواست. اگر رفقای تو نبودند، همان‌ها که در روزنامه‌شان درباره‌ام مطلب نوشتند و به من حمله کردند و باعث شدند باور کنم آدم مهمی هستم، توی این هچل نمی‌افتادم.
وقتی باورم شد آدم مهمی هستم، جرئت کردم و یک روز عصر با اتوبوس رفتم به وادی الجمال، در ساحل دریا، زیر فانوس دریایی لاتین، که خدابیامرز پدرم با عرق جبینِ همان برادری که وینچ تکه پاره‌اش کرد برایمان آن‌جا آلونکی ساخته بود. به هیچ کس نگفته بودم که دست به این ریسک می‌زنم.
وقتی از خط آهن گذشتم، رحمت به روح شاعرمان مطلق عبدالخالق فرستادم که همین‌جا زیر قطار رفته بود. و یاد نوح ابراهیم افتادم که یک‌جا گفته بود: «دین مال خداست، اما وطن مال همه» . یکراست رفتم سراغ خاله‌ام ام سعد که از وقتی بچه بودیم کنّاس کلیسای کاتولیک بود.
دیدم همان‌جا که آخرین بار دیده بودمش دارد حیاط را جارو می‌زند. با خودم گفتم: شکر خدا که هیچ چیز عوض نشده، جاروی ام سعد هم به حال خود مانده.
خم شدم تا دستش را ببوسم، داد زد: اسم من در ثبت احوال ثبت شده. و آن را «اخوال» تلفظ کرد، مثل سربازان اسرائیلی... بعد دوید رفت توی اتاقش و من هم پشت سرش بی آن‌که بفهمم چی به چی است.
رفت سراغ شمایل مریم مقدس که بالای تختِ مرتبش گذاشته بود، آن را کنار زد و از توی دیوار یک کُره درآورد و از داخل آن کیسه‌ی پارچه‌ای سفیدی درآورد و پشت به من، مبادا بفهمم توی آن چیست، بازش کرد و زیر لب تکرار می‌کرد: یا مریم عذرا، این نقره‌ی جهازم است!