با استناد به تجربه سیاسی پیامبر و امامان شیعه، اسلام هیچ ‌گاه صاحب الگو، راهبرد و ساختار منسجمی برای اداره دولت مدرن (استیت) نبوده ‌است، به زبان ساده ‌تر سازه ‌ای به نام استیت اسلامی هیچ‌ گاه وجود نداشته و نخواهد داشت و ارجاع به مدینه النبی و تجربه‌ حکومت حضرت علی برای کشف مکانیسم‌ های پیچیده حکمرانی معطوف به استیت، آن هم استیت مدرن، از خبط روش‌ شناسی عمده ‌ای رنج می برد. در فصل اول این کتاب به رسم دیگر کتاب ها مقدمه ای بر دلیل و ضرورت نگارش اثر از دیدگاه خود نویسنده مطرح شده و فصل دوم به تعریف اصطلاح و مفهوم استیت یا کشورداری سنتی و نوین پرداخته است. نویسنده همچنین با قرار دادن نمونه های غیراستیتی در کنار آن، به راستی آزمایی مفهوم رفرنس استیت اسلامی در دل متون تاریخی و مقالات تئوریکال می پردازد. در فصل سوم چگونگی ایجاد و شکل گیری استیت در تاریخ ایران زمین و ارتباطات آن با مذهب را شرح داده و آن را تا آخرین سلسله ی شاهنشناهی که پهلوی دوم بود و نحوه ی تاثیرپذیری محمدرضا پهلوی از مذهب و سپس سقوط او را دنبال می کند. فصل چهارم مفهوم استیت بعد از انقلاب سال پنجاه هفت و تعاملات اجتماعی مذهبی آن و فصل پنجم، پسااسلامیسم در باب الهیات را مورد بررسی قرار می دهد.