دیدار دوم با رفتاری افراطی و مرموز همراه بود. کیم با لباس خواب و اصلاح‌نشده در اتاق نشیمن نشسته بود و تلویزیون می‌دید. در را باز کردم و قبل از آن آقای دامیان با دسته‌ای رز قرمز وارد شد که با حرکتی ناشیانه و خجالتی به من تحویلش داد. وقتی گل‌ها را به آشپزخانه می‌بردم و دنبال گلدان یا چیز دیگری برای قرار دادن آن‌ها می‌گشتم، صدای او را شنیدم که در مورد مشکلات زندگی روزمره با کیم صحبت می‌کرد. بعد در مورد مهمانی‌ها صحبت کردند. کیم گفت: «مانند گذشته نیستند.» پدر لورا دامیان گفت: «قطعاً چنین نیستند. حق با توست.» کیم گفت: «همه‌چیزِ گذشته بهتر بود.» پدر لورا دامیان گفت: «ما پیر می‌شویم.» بعد کیم چیز عجیبی گفت: «نمی‌دانم، چگونه می‌توانی زندگی را ادامه دهی. اگر جای تو بودم مدت‌ها پیش می‌مردم.»