کلیله و دمنه یا کلیله و دمنه بهرامشاهی، از نثرهای زیبا، دلنشین و شاهکار ادب پارسی می‌باشد. کلیله و دمنه در اصل از دل فرهنگ و اندیشه سرزمین هندوستان بیرون آمده است. برزویه پزشک در دوران خسرو انوشیروان دادگر ساسانی در سفری که به هندوستان داشت، کلیله را همراه با خود به ایرانشهر آورد. متن سانسکریت کلیله و دمنه از مهابهاراتا و پنچاتنترا برگردان شده است. در ترجمه این اثر در دوران شاهنشاهی ساسانی، چند باب دیگر بدان اضافه شد. پس از دوران ساسانی، ابن مقفع، کلیله و دمنه را از پهلوی به عربی برگرداند و سپس ابوالمعالی نصرالله بن محمد بن عبدالحمید، از روی متن عربی ابن مقفع به زبان پارسی برگرداند و همین قدیمی‌ترین ترجمه پارسی می‌باشد.