کتاب ادوارد سعید و نگارش تاریخ با قراردادن سعید در یک بافتار پست‌مدرن و تأکید بر تاثیرپذیری او از فوکو و گرامشی، می‌کوشد آرای او در خصوص هم‌دستی قدرت و دانش غربی را مورد توجه قرار دهد و شرحی راه‌گشا از توجه او به انگیزه‌های سیاسی پنهان در آثار هنری و ادبی غرب در نگارش تاریخی جعلی برای توجیه استعمار شرق ارائه کند. شلی والیا نگاه سعید به تاریخ‌نگاری غربی را که به زعم او، همواره آمیخته با مقتضیات سیاسی و ایدئولوژیک با هدف دستیابی به اغراض استعماری بوده مورد توجه قرار می‌دهد. به باور نویسندهٔ کتاب، رسالت فکری سعید در واقع شالوده‌شکنی «از قرائت‌های رسمی تاریخ و حقیقت با ایجاد آگاهی دربارهٔ تاریخ‌های پنهانی بود که مبتنی بر حقایق سرکوب شده بودند». با این حال، نویسنده از ذکر مشکل نظریهٔ سعید غافل نمی‌شود که هرگونه «تلاش برای بازنمایی فرهنگ‌های بومی تبدیل به شرق‌شناسی وارونه می‌گردد» و نتیجه این می‌شود که ضمن نفی غرب و دستاوردهای مثبت مادی و فکری آن، هرآنچه بومی است اصیل، باارزش و قابل‌احترام تصور می‌شود، اتفاقی که زمانی ذهنیت روشنفکری ایرانی را شکل داد و کار را به جایی رساند که زمانی برخی روشنفکران ایرانی حتی در تب کیفیات اقتدارگرایانهٔ نهادهای سنتی و پیشامدرن از جمله نظام سلسله‌مراتبی می‌سوختند و حسرتِ از دست رفتنشان را می‌خوردند.