مقدمه
 
از «از» به «تا»
 
تا آنجا که ما پیروان پیامبران اولوالعزم به یاد می آوریم، نام هیچ کتاب مقدسی «از» نیست. این شاید مهمترین و بلکه تنها تفاوت «از» با عهدهای عتیق و متیق باشد و دیگر مکتوباتی که ما زمینیان کوته دست از رسولان بی شمار خوانده ایم؛ سرشکسته یا فاتح.
 
مجموعه شعر «از» مثل هر دفتر دیگری «کتاب» شاعر است؛ اما نه به آن هدف که چیزی را به کسی زورفهم کند یا برای گناهی پادافرهی بتراشد.
 
از یک منظر روایت حیاتی سی و چند ساله با کلمات است، از انجمن ادبی کمال اصفهان، در نیمه ی دوم دهه ی ۱۳۶۰ خورشیدی، تا هجرت به فرنگ و ساکن شدن شاعر در غربت در این چشم انداز شاعر «نیمکت چوبی اش را از ساحل زاینده رود برداشته و به حاشیه رودهایی برده است که هنوز . گاه در قوسهای کرنش گر خواجو و الله وردی خان، پی جوی زخمی ست که برجی پولادین در بلاد کفر بر چهره ی آسمان خراشیده و گاه لابه لای صفحات لیبراسیون دنبال آگهی ترحیم آزادی است، به فارسی.
 
از فرم در «از» هم میشود حرف زد. و از آنچه شاعر در مقدمه اش «بازی های زبانی» نامیده و فروتنانه تجربه های در راه خوانده است. اما چیزی که در این مجموعه مرا به وجد می آورد بازی شاعر با بلاغت است. همه ی آن چه ایگلتون در چگونه شعر بخوانیم ذیل فصل «سیاست و بلاغت» آورده است تطور این مفهوم، از اشرافیت متفرعنانه ی عصر دولت شهرهای جهان باستان تا تحجر قرون وسطی و مضحکه شدنش در دوران خردباوری در این مجموعه پیش چشم ماست. خواننده بین تجربه های کلاسیک، در دو قالب غزل و رباعی (به تعبیر شاعر چارانه و ترانه هایی لطیف و شعرهایی مدرن، توانایی های زبانی شاعری را میبیند که ورای ذوق ورزی و طبع آزمایی میخواهد به جوهر شعر وفادار بماند، بی آنکه به هیچ قاعده ای باج بدهد.
 
از حیث محتوا، دفتر پیش رو را میتوان مجموعه ای عمیقاً شخصی و هم زمان به شدت سیاسی و اجتماعی قلمداد کرد. اینجا هم اصالت با شعریت گزاره هاست. با وجود غلبه ی تلخی شعرها از عنصر طنز بی بهره نیست.
 
مسعود سالاری در دفتر شعرِ «از مخاطبان شعر فارسی را با هر رویکردی راضی خواهد کرد. چه آنان که ذهنی موزون دارند و با کلاسیک ها دمخورند و چه کسانی که شعر معاصر فارسی را خوش تر میدارند
 
دکتر ناصر همتی