سیزده آبانِ 1358 روزِ مهمی در تاریخِ روابطِ ایران و امریکاست. روزی که شاخه‌ای از دانشجویانِ انقلابی سفارتِ امریکا در تهران را به تصرف درآوردند و باعثِ رخدادهایی شدند که آثارشان تا امروز ادامه دارد. کاترین کوب یکی از پنجاه و دو گروگانِ امریکایی‌ای بود که 444 روز در تهران نگه‌داری شدند. یکی از معدود زن‌های این گروه. او چهار ماه قبل‌تر از این تاریخ به ایران آمد و مدیر انجمنِ ایران ـ امریکا شد. کوب بعدِ آزادی و بازگشت به امریکا در سی دی‌ماهِ 1359، ایران و روزهایی را که گذرانده بود از یاد نبرد و بعد مدتی این کتاب را نوشت. او تاکید می‌کند که این کتاب صرفاً درباره‌ی خودش است و کمی هم در بابِ هم اتاقی‌اش در آن روزها، و نمی‌تواند راوی وضعیت تمام گروگان‌ها باشد، چون اصولاً او جدای از بقیه نگه‌داری می‌شد. کوب، که زنی به‌شدت مذهبی است، در کتاب تلاش کرده تصویری عادلانه از آن روزها ارائه دهد. او بعد از ترک ایران، و تا امروز هم که زنی است سال‌خورده، «دشمن» ایران نشده و حتی بارها به سیاست‌های جنگ‌طلبانه علیه ایران اعتراض کرده. «مهمان انقلاب» تصویری متفاوت ارائه می‌دهد از یک اتفاقِ سرنوشت‌ساز. روایتی از داخل سفارت و روزهایی که کوب در انتظار بود و البته به تماشای وضعیتش نشسته بود.