نگارنده در کتاب برآن است اشكال نوآوری در شعر معاصر ایران را در چهار بخش زبان"، "صور خیال"، "شكل و ساختار" و "معنا و محتوا" ـ با ذكر نمونه‌ها و نقل قول‌های مختلف ـ بررسی نماید. مقدمه كتاب بحث مفصلی است با موضوع جریان‌شناسی شعر معاصر، و بخش پایانی نیز به نوآوری در قالب‌های گذشته‌ی شعر فارسی اختصاص یافته است. نگارنده در آغاز (مقدمه) ضمن بررسی جریان شعر معاصر ایران، خاطرنشان می‌كند: "نامدارترین پیروان نیما در شعر معاصر ایران كسانی بودند كه توجه به ارزش‌های هنری و زبانی در سخن، آن‌ها را از گرایش پرداختن به دردهای اجتماعی بازنداشت. شاعرانی همچون شاملو، اخوان، فرخزاد، كسرایی، شفیعی كدكنی، آتشی و.... شعر نو اجتماعی را با زبانی روان‌تر و پالوده‌تر از زبان استاد خود، نیما، به نمایش درآوردند. این شاخه از شعر امروز كوشیده است تا در پی بیداری مردم، همچون سخن‌گویی صادق آرمان‌های آن‌ها در قالب سخنی هنری باز گوید. در این گونه از اشعار معاصر، اندیشه‌های اجتماعی، جانشین احساسات فردی شده است و مسائلی همچون: آزادی انسان، عدالت جویی، مبارزه با استبداد و فقر، توجه به طبقات محروم جامعه، همنوایی با نهضت‌های آزادی بخش، شهادت، مسائل مربوط به شهر و شهرنشینی و.... مضمون بسیاری از سروده‌هاست."