ابوسلیمان دارانی از عارفان و عابدان بزرگ و سرشناس شام در پایان سدۀ دوم و آغاز سدۀ سوم هجری به شمار می‌رود. با وجود این از زندگی او اطلاع چندانی در دست نیست. حتی سال‌زاد و سال‌مرگ او نیز به طور دقیق دانسته نیست و برای آنها تاریخ‌های متفاوتی ذکر شده است. از دنیای اندیشه‌ها و اعتقادات او نیز جز کلماتی قصار برجای نمانده است؛ آن هم کلمات قصاری که به گفتۀ نویسندۀ این کتاب بارها و بارها به منظورهای خاص مورد گزینش راویان ـ از جمله‌ مهم‌ترین آنها می‌توان به شاگردش احمد بن ابی الحواری اشاره کرد ـ قرار گرفته‌اند. در مقایسه با دیدگاه‌های دیگران، دنیای اندیشه‌های دارانی را نمی‌توان به طور دقیق مرزبندی کرد. مطالب بسیاری که پیش کشید، در روزگار او میراث عمومی حلقه‌های دینی بود. با وجود این، برخی ویژگی‌هایی که اندیشۀ او به‌ویژه به شدت نقش‌گرفته از آنها بود، به‌روشنی برجسته و آشکارند. نویسنده در وهلۀ نخست تأکید سخت بر تقدیر کل فعل نیک و بد انسان و به عبارت درآوردن تمام و کمال آن را مدنظر می‌گیرد و راست‌شدن انسان تنها به سوی خدا که او خواستار آن است، این اعتقاد راسخ که برای هر آنچه خوبی در همین دنیا پادشای هست، ترجیح بیم بر امید، گرسنگی کشیدن به منزلۀ هسته و لب کل زهد را در مطمح نظر آورده است.