سال های جنگی بحرانی ترین دوره برای نویسندگان جوانی بود که یا به اسارت درآمده بودند و یا به اجبار در کشورهای دیگر به سر می بردند. دورهایی بود که بیشتر به سکوت می گذشت؛ اگر چیزی نوشته می شد، امکان انتشار نداشت. بسیاری از دست نوشته های این دوران در زیرزمین خانه ها از بین رفت. فعالیت ادبی در این سال ها امکان پذیر نبود. ولفگانگ کوپن در مصاحبه یی می گوید: «چنان وحشت مرگ در همه جا گسترده بود که تنها فکرمان این بود: باید زنده بمانیم. ما دیگر نویسنده نبودیم، بلکه شخصیت های رمان بودیم؛ باید برای مرگ و زندگی مبارزه می کردیم. » فضای ترسناک و وحشت انگیزی که در دوران حکومت رایش سوم بر همه جا سایه افکنده بود و از هر گونه فعالیت ثمربخش ادبی جلوگیری می کرد باعث مهاجرت ادبیات زنده ی آلمان شد. تأثیر ویرانگری که رژیم نازی بر ادبیات آن دوران گذاشت و خلأ ادبی یی که به وجود آورد موجب شد تا هر چه سریعتر، پس از پایان جنگ، دست به جبران و پرکردن این خلا زده شود. سال های پس از جنگ و زمان بازگشت نویسندگان جوان - آن نسل از دست رفته دوره‌یی بود که دیگرسنت و عرفی باقی نمانده بود. نویسندگان با سرزمینی ویران و از دست رفته روبه رو بودند...