دو «فرد»، فیلسوفی برجسته و نویسنده ای بنام: ژولیا کریستوا و فیلیپ سولرس، در فرم و قالبی که چه بسا به یک اتوبیوگرافی مشترک شباهت می یابد، گفتگوهایی را ترتیب می دهند تا از ماهیت «ازدواج» پرده بردارند؛ ارتباطی که نه به عشق رمانتیک و فانتزی یکی شدن نزدیک است و نه با فردگرایی معاصر ربط و نسبتی دارد، بلکه «تلاشی» است برای محقق ساختن آن چه کریستوا پیش تر آن را «فردیت اشتراکی» نامیده بود. ازدواج به مثابه ی هنر؛ هنر سرپیچی از خود و یافتن افق های تازه ای که تنها به واسطه ی حضور یک «دیگری آشتی ناپذیر» ممکن می شود. کتاب حاضر از مخاطره ای سخن می گوید که می تواند مرزهای سوژه را فراخ کند و مقدمه ای باشد برای تبدیل شدنی «فرد» به نظامی گشوده.