گفت‌وگوها را در داستان چگونه بنویسیم؟ شکسته یا ناشکسته؟ اگر می‌شکنیم، چقدر بشکنیم؟ آیا یگانه راه شکسته‌خوانی شکسته‌نویسی است؟ واژه‌ی شکسته یا نحو شکسته؟ کدام‌یک بهتر به شکسته‌خوانی راه می‌برد؟ نگارنده کوشیده است حد معینی از شکسته‌نویسی را با استفاده از قواعد ساخت هجا در زبان فارسی قانون‌مند کند.
 کتاب از چهار فصل اصلی تشکیل شده که فصل نخست آن، با پرداختن به طرح مساله و یافتن قاعده در شکسته نویسی، ابتدا به سابقه ی این موضوع پرداخته و سپس املای نامتعارف، شکسته خوانی به جای شکسته نویسی، ساختار هجایی واژه ها در زبان فارسی، نحو گفتار، کاهش تعداد هجا، آسان سازی شکسته نویسی و ارتباط آن با لهجه ها را مورد بررسی قرار می دهد. فصل دوم به این مساله ی مهم می پردازد که اصولا چه واژه هایی را باید شکست. "علی صلح جو" در این فصل به معرفی گروه های باز و بسته، گروه افعال، دوم شخص جمع محترمانه، ضمایر و حروف اضافه، ماضی های نقلی و بعید، امتیاز واژه های دستوری، نشانه ی جمع و بسیاری موارد دیگر می پردازد. نویسنده در فصل سوم کتاب مساله ی تثبیت شکستگی را زیر ذره بین می برد و با بررسی متون خاص، فواید قاعده مند کردن شکسته نویسی را بر می شمرد. او همچنین شکسته نویسی در چت و برای کودکان را در کنار نمونه ای از شکسته نویسی در این فصل آورده است و در فصل انتهایی کتاب، نمونه های گفت و گو از سرشناس ترین نویسندگان معاصر ایرانی را به خوانندگان ارائه می کند.