آلکساندر کوپرین در رمان «النگوی یاقوت» داستان تلخ و تراژیک عشق ناکام مردی معمولی و فرودست به زنی اشرافی را روایت می کند. «النگوی یاقوت» نه یک عاشقانۀ سانتی مانتال، بلکه اثری ژرف درباب عشق و روابط و احساسات پیچیدۀ آدمی است. کوپرین در این رمان، با ریزبینی و ظرافت، ژرفای احساسات انسانی را می کاود و تلاطم‌های عاطفی را موشکافانه و با نگاهی روانشناختی روایت می کند. رمان «النگوی یاقوت» یک رمان عمیقاً انسانی است که، در عین سادگی، پیچیدگی ها و رنج ها و تلخ کامی های آدمی را به نمایش می گذارد و ورطه ای را ترسیم می کند که میان انسان ها وجود دارد و نمی گذارد یک انسان از عمق احساس انسانی دیگر نسبت به خودش باخبر شود و این احساس را درک کند. رمان «النگوی یاقوت» همچنین نیروی عشق را می نمایاند و پیوند این نیرو را با موسیقی، آن چنانکه در این رمان می بینیم موسیقی بتهوون چگونه زبان عشق می شود.