انتشارات یزدان -  سال ۱۳۷۰
انتشارات يزدان منتشر کرد: در افسانه­ها آمده است که ققنس مرغي است خوش­رنگ و خوش آواز، که منقار او سيصد و شصت سوراخ دارد و بر کوه بلندي در مقابل باد نشيند و صداهاي عجيب از منقار او برآيد. گفته­اند که هزار سال عمر کند و چون سال هزارم به سرآيد عمرش به آخر رسد، آن­گاه هيزم فراواني گرد آورد و بر بالاي آن نشيمن گيرد و سرودن آغاز کند و مست گردد و بال بر هم زند، بدان­گونه که آتشي از بال او بجهد و در هيزم افتد و او در آتش خود بسوزد، و از خاکسترش تخمب حادث آيد و از آن ققنسي ديگر پديد آيد. گفته­اند که او را جفت نيست و موسيقي را از آواز او دريافته­اند. بين افسانه ققنس و سرگذشت ايران تشابهي مي­توان ديد. ايران نيز چون آن مرغ شگفت بي­همتا، بارها در آتش خود سوخته است و باز از خاکستر خويش زائيده شده. در اين چند سال، همواره من اين احساس را داشته­ام که ايران بار ديگر از آن دوران­هاي زايندگي و مرگ را مي­گذارند و در ميان درد مي­شکفد. در روزگاري که گويي ايران در ابري از فراموشي پيچيده شده است، اگر کار ديگري از دست ما برنبايد، لااقل خوب است بکوشيم تا فکر او و غم او در دل خود زنده نگاه داريم و اعتقاد به زايندگي دوران را در سينه نپژمرانيم. ما از اين حيث چون بيماران ترياک خورده­اي هستيم که به هر افسوني است بايد بيدار نگاهشان داشت؛ زيرا اگر چشم برهنه نهند، بيم آن است که ديگر آن را نگشايند.