زندگی چگونه خوب یا زیبا یا شاید مهم‌تر از همه، بامعنا می‌شود؟ اکثر آدم‌ها در سرتاسر تاریخ برای پاسخ به این پرسش به‌سراغ ایمان، روابط یا اعمال خویش رفته‌اند. اما فیلسوف معاصر آمریکایی، تاد می، در کتاب «بامعنا زیستن» راهی جدید و الهام‌بخش برای اندیشیدن به این پرسش‌ پیش روی ما می‌گشاید، راهی عمیقاً هماهنگ با زندگی آن‌گونه که واقعاً هست: کار و کوششی در جریان، نوعی سفر _ و بسیاری وقت‌ها یک روایت. او با ارائۀ گزارش‌های اثرگذار از زندگی و خاطرات خود و نیز از خلال درگیری‌های فکریِ پربارش با فیلسوفان مختلف از ارسطو تا هایدگر به ما نشان می‌دهد که کجا می‌توانیم معنای زندگی‌مان را بیابیم: در نحوۀ زندگی‌کردن‌مان. برگرفته از مقدمۀ کتاب: «من در نیویورک‌سیتی بزرگ شدم. خانه‌مان فقط دو خیابان با موزۀ تاریخ طبیعی فاصله داشت. سال‌های دوری را به یاد می‌آورم، نخستین ‌بار که وارد آن‌جا شدم نوشتۀ زیرِ سردرِ ورودی نمایشگاه توجهم را به‌شدت جلب کرد: «آدمی به دنیا می‌آید و می‌میرد، خاک است که بر خاک تلنبار می‌شود». بعدها این عبارت بارها و بارها به خاطرم آمد و هنوز هم می‌آید. واقعاً کل زندگی همین است؟ و ما چیزی نیستیم جز راهی طولانی از خاک به خاک؟ آیا بودن من در این عالم، به‌جز گذران عمری که برایم مقدر شده، دلیلی دیگر هم دارد؟ دلیلی به‌جز روزگارگذراندن کنار کسانی که آن‌ها هم فقط روزگار می‌گذرانند؟ همین معما، همین نگرانی، همین سردرگمیِ آزارنده بود که مرا به سوی ادبیات و سرانجام به سوی فلسفه سوق داد.