ننه بائومت: [با لحنی آن چنان گله‌مند و خسته، که دخترها دست از بافتن برمی‌دارند و بافته‌هایشان را زمین می‌گذارند.] مال شما هم دوباره گره می‌افته؟
 
 
اِما: [دختر بزرگ‌تر، در حدود بیست‌ودو ساله، می‌کوشد نخ بریده‌ای را وصل کند] عجب طاعونیه این نخ!
 
 
برتا: [پانزده ساله] آره، واقعاً این دفعه نخ مزخرفی بهمون دادن.
 
 
اِما: بابا کجاست؟ از ساعت نه بیرونه.
 
 
ننه بائومت: همینو بگو! کجا می‌تونه باشه؟
 
 
برتا: خودتو نگران نکن مادر!
 
 
ننه بائومت: اَه! این یه ترس دائمیه.
 
 
اِما باز شروع به بافتن می‌کند.
 
 
برتا: یک لحظه صبر کن اِما!
 
 
اِما: چی شده؟
 
 
برتا: فکر کنم یه صدایی شنیدم.
 
 
اِما: آنسورگه داره می‌آد خونه.
 
 
فریتز، پسرکی که هم‌چون دیگران پابرهنه و ژنده‌پوش است، داخل می‌شود.
 
 
فریتز: [می‌نالد] گشنمه مامان...