این کتاب اولین اثر غیرداستانی زیبالد است که به انگلیسی چاپ شد و نویدبخش آثار دیگری بود که هرگز فرصت نگارش پیدا نکردند. این کتاب از معدود کتاب‌هایی است که به بررسی تأثیر و پیامد جنگ هوایی و بمباران شهرهای آلمان در جنگ جهانی دوم بر روحیات مردم این کشور و به‌ویژه ادبیات پساجنگ آلمان می‌پردازد. زیبالد از آغاز درصدد است نشان دهد تلفات و ویرانی سرسام‌آور شهرهای آلمان چنان‌که باید در گفتمان رسمی، صحبت‌های خصوصی و ادبیات این کشور بازتاب نیافته و با آن به صورت تابو برخورد شده است. حادثۀ شوم و قلمرو ممنوعه‌ای که پس از جنگ جهانی دوم، مقامات جمهوری فدرال آلمان کوشیده‌اند آن را از خاطرۀ جمعی حذف کنند و با سامان‌دهی سکوتی هدفمند به این کار همت گمارده‌‌اند. از طرفی مردم آلمان هم که خود در آن واحد هم قربانی رژیم رایش یوم بوده و هم در تکوین، تحکیم و کژروی آن هم‌دست بوده‌اند، در این سکوت شریک شده‌اند. ویسنده در قسمت اول این کتاب که برگرفته و چکیدۀ سخنرانی‌های زوریخ اوست، این مقوله را بررسی می‌کند. در قسمت دوم نیز ضمن ادامۀ همین روند، سه نویسندۀ مطرح دوران پساجنگ جهانی دوم آلمان ـ آلفرد آندرش، ژان آمری و پیتر وایس ـ را به عنوان نمونه برمی‌گزیند و با بررسی و نقد آثار آنها هم به مقولۀ سکوت و کم‌کاری ادبیات در برخورد با فاجعۀ بمباران شهرها و شوم‌کاری‌های رژیم هیتلری و واکنش طیف‌های مختلف روشنفکران در برابر نازیسم می‌پردازد و هم میراث درخشانی در زمینۀ نقد تماتیک و تحلیل ادبی از خود بر جای می‌گذارد. برای خوانندگان و منتقدان جدی ادبیات، قسمت دوم کتاب همچون کلاس درسی بی‌نظیر برای یادگیری نقد و بررسی علمی و حرفه‌ای ادبی است.