کتاب «تاریخ کودکی در ایران» از آغاز عصر ناصری تا پایان دوره رضاشاه نخستین پژوهش تاریخی نظام‌مند درباره مفهوم کودکی و تحولات مرتبط با زندگی کودکان در تاریخ ایران و به زبان فارسی است که توسط یک دانش‌آموخته تاریخ درباره دوره‌ای کوتاه اما مهم و تاثیرگذار از تاریخ ایران نوشته شده است. این کتاب از 6 فصل سامان یافته است. فصل نخست با عنوان «مفهوم کلی» به این موضوع می‌پردازد که چگونه و در اثر چه عواملی، کودکی به مفهوم و مساله‌ای محوری در آرا و آثار اندیشه‌گران ایرانی در اواخر دوره قاجاریه تبدیل شد. فصل دوم تحت عنوان «پرورش کودکان» از فصل مرتبط با آموزش کودکان جدا شده است و مباحثی مانند ویژگی مکتب‌خانه‌های سنتی و... را بررسی کرده است. «آموزش کودکان» نام فصل سوم این کتاب به شرح جریان تحولی می‌پردازد که در طی آن اندیشه‌گران متجدد در پیامد آشنایی با اندیشه غربی، آموزش مکتب‌خانه‌ای را ناکافی، نامناسب و ناکارآمد دانسته، خواستار دگرگونی در نظام آموزشی شدند. فصل چهارم «بهداشت و سلامت کودکان» به شیوه مرسوم فصول پیش و پس از خود با بررسی وضعیت بهداشت و سلامت کودکان در دوره ناصرالدین شاه، عمده‌ترین بیماری‌های این دوره را شرح داده است. «کودکان کار و کار کودکان» در فصل پنجم نه‌تنها انواع کار کودک بررسی شده بلکه تحول مفهوم کار که در پیامد تغییر ذهنیت عمومی درباره مفهوم کودکی و حقوق کودکان صورت پذیرفته نیز توضیح داده شده است. فصل ششم تحت عنوان «بازی‌های کودکان»، سیر تغییر نگاه جامعه به بازی‌های کودکان از ابزاری برای سرگرمی و کاستن از میزان آزار و اذیت‌شان رابررسی کرده است.