در این کتاب دو هدف اصلی دنبال شده است که یکی جنبۀ نظری دارد و دیگری جنبۀ علمی. هدف نخست نشان دادن این است که شعر فارسی را می‌توان جدا از دیگر کاربردهایش، همچون ابزاری برای تشخیص چگونگی تلفظ برای از واژه‌ها به کار برد. برای رسیدن به این هدف، سروده‌های شاعران پارسی‌گوی از آغاز تا حملۀ مغول که معمولاً سرآغاز یا پایان محدودۀ پژوهش‌های تاریخی و ادبی قرار می‌گیرد، بررسی شده و برای تشخیص دادن تلفظ واژه‌ها از نظم بهره جسته شده است. به سخن دیگر، وزن و قافیه و بدیع وسیله قرار گرفته برای دریافتن چگونگی تلفظ پاره‌ای از واژه‌ها؛ واژه‌هایی که نظم می‌توانست بخشی از تلفظ‌شان را بازنماید. 
هدف دوم این پژوهش آن است که آگاهی‌های به‌دست‌آمده از چگونگی تلفظ کلمه‌ها، تا آنجا که ممکن است در متن‌شناسی به کار گرفته شود که ابعاد گوناگونی چون تصحیح متن، شرح‌نویسی، درست‌خوانی، لغت‌شناسی و همانند آن دارد. شاید در نگاه نخست کمی بلندپروازانه به نظر آید؛ اما در این کتاب نشان داده شده که با آگاهی از اینکه واژه‌ای در زبان شاعری چگونه تلفظ می‌شده است، چه لغزش‌های بزرگی در کار مصححان آشکار می‌گردد و چه ملاک‌های استواری برای درست‌خوانی و متن‌پژوهی و دیگر زمینه‌های وابسته به دست می‌آید. افزون بر آن، می‌توان از اشتباهات مشابه آینده نیز پیشگیری کرد.