نظریات انقلابی و تاریخ‌ساز زیگموند فروید در طول زمان منجر به ایجاد دگرگونی اساسی از درک ما نسبت به خود حقیقی‌مان یا همان "من" و دانش‌مان از بنیاد و پایه‌ی علم روانکاوی گشت. در کتاب تمدن و ناکامی‌هایش، وی با ارائه‌ی تئوری "سایق مرگ" به استدلال در مورد این مساله می‌پردازد که تمدن با اعمال تحریفاتی بر سایق پرخاشگری ذاتی و درونی افراد، بار سنگین گناه و عذاب وجدان را صرفا بر دوش آنان می‌اندازد.
 کتاب تمدن و ناکامی‌هایش (Civilization And Is Discontents) بخش اعظمی از تاملات فلسفی فروید را تشکیل می‌دهد که در سن کهولت در اواخر عمر پربارش نوشته شده است. در شرایطی که همزمان با به قدرت رسیدن فاشیسم و حزب نازی در آلمان بوده، در سال‌هایی که شبح یک جنگ جدید پس از جنگ جهانی اول اروپا را تهدید می‌کرد. در این کتاب سبک و نوشته فروید کاملا رنگ و بوی فلسفی دارد و روش او با کتاب‌های قبلی‌اش که سبک و جنبه درمانی و پزشکی دارند، متفاوت است.
زیگموند فروید (Sigmund Freud) در این کتاب می‌کوشد روایتی از چگونگی تکوین فرهنگ تمدن را پیش روی مخاطبان قرار دهد. این روایت ناظر است به ساز و کار سرکوب گرانه‌ای که در بطن فرآیند رشد فرهنگ، دست‌اندرکار سرکوفتن و واپس راندن غرایز بشر است.
در نظر فروید، تاریخ انسان، تاریخ سرکوب است. وی با جست و جو در صور اصلی تجلی فرهنگ، یعنی دین و اخلاق و تا اندازه‌ای هنر، بر آن است شیوه‌ها و اشکال بروز این ماهیت سرکوب‌گرانه را بیابد. به عقیده او تفکر انتقادی و تحلیلی خرد جمعی بشر که منجر به تمدن‌سازی و حرکت جوامع به سوی پیشرفت و ‌تمدن‌آفرینی می‌شود، با ابزار دین عقیم خواهد شد و این مایه قدرت و توانایی بشر از کار خواهد افتاد و جای آن را ‌اندیشه‌ها‌ی دینی خواهد گرفت که به زعم او با پیشرفت و تمدن‌سازی تناسبی ندارد.‌
در تمام طول تاریخ بعضی از کتاب‌ها جهان را تغییر دادند و شیوه نگاه ما به خودمان و دیگران را دگرگون کردند. آن‌ها به مباحث، اختلافات عقاید، جنگ‌ها و انقلاب‌ها الهام بخشیده‌‌‌اند. آن‌ها زندگی‌های بسیاری را ساخته‌اند و یا تباه کرده‌اند. حالا نشر روزگار نو برای شما کارهای متفکران بزرگ، پیشگامان، اصلاح طلبان و طالع بینان را فراهم آورده است. ایده‌هایی که مدنیت را تکان داد و به ما کمک کرد تا آن چه که اکنون هستیم باشیم. (ایده‌های بزرگ)
در بخشی از تمدن و ناکامی‌هایش می‌خوانیم:
آزادی فردی از دستاوردهای تمدن نیست. آزادی فردی پیش از وجود هر تمدنی وجود داشته و از هر زمان دیگری هم بیشتر بوده هرچند که در آن زمان چندان ارزشی نداشته زیرا که فرد در جایگاه دفاع از آن نبوده است. با توسعه‌ی تمدن این مساله تحت محدودیت قرار می‌گیرد و اقتضای عدالت این است که هیچ کس نباید معاف از این محدودیت باشد. آنچه در جامعه‌ی انسانی تحت عنوان شوق آزادی حس می‌شود مقاومت در برابر بی‌عدالتی است و بنابراین برای توسعه بعدی تمدن مفید است و سازگار با آن باقی می‌ماند اما ممکن است این از بقایای شخصیت اصلی که هنوز از سوی تمدن رام نشده است ناشی شده باشد و بنابراین به اساس ضدیت با تمدن تبدیل شود.