محال است با کسی هم‌صحبت شویم و مجبور به دلیل آوردن نباشیم. همة ما محکوم به دلیل آوردن یا «استدلال کردن» هستیم. استدلال کردن مهارتی‌ست به‌غایت حیاتی که متأسفانه بیشتر اوقات ما خودمان را از این مهارت اساسی بی‌نیاز می‌بینیم. بیشتر ما به توهم خطرناکی به نام «توهم منطقی بودن» مبتلا هستیم. اینجاست که برای خود و دیگران سفسطه می‌کنیم یا قربانی سفسطه‌های مختلف دیگران می‌شویم. ازمتن کتاب نظر یا موضعی که هیچ شاهد یا گزارۀ دیگری از آن دفاع نمی‌کند، به استدلال تبدیل نمی‌شود. استدلال از دو یا چند ادعای صریح یا ضمنی تشکیل شده است. یک یا چند ادعا به‌نفع حقانیت نتیجه، استدلال می‌کنند یا برای اثبات آن شواهدی می‌آورند.