خاطرات جوجه تیغی اثری است که با رویکردی طنزآمیز و انتخاب های آزادانه کلمات تا آن جا که گاه حتی به بی ادبی نیز دچار می شود به رشته تحریر درآمده است. راوی این کتاب یک جوجه تیغی است، یک جوجه تیغی که خود را همزادی شرور می داند؛ همزادی بر خلاف آن روح های نگهبان درست و بی آزار که انسان ها با آن ها زاده می شوند. اکنون مردی که جوجه تیغی همزادش بوده مرده است و او به روایت خاطرات اربابش مشغول شده و در این روایت از حقایق زندگی نوع بشر سخن می گوید. آن چه جوجه تیغی بیان می کند گاه از شرارت، گاه از حماقت و گاه از خود بزرگ بینی انسان ها حکایت دارد… خواننده ی این کتاب خود را با اثری غیرفلسفی که می توان رگه هایی از فلسفه را در آن دید، رو به رو می بیند. او با کلمات و جملاتی که هوشمندانه انتخاب شده اند پیش می رود و داستانی نه چندان شاد را می خواند که با نثری آمیخته به طنز روایت می شود.