تاب‌آوری از کلمه لاتین "risalire"، به معنای حالت ارتجاعی داشتن، گرفته شده است. این اصطلاح، در دهه‌های 1970 و 1980، در بوم‌شناسی برای توصیف اکوسیستم‌هایی استفاده شد که با وجود شرایط دشوار، کم و بیش به عملکرد خود ادامه می‌دهند. همچنین، در روانشناسی برای توصیف توانایی پشت سر گذاشتن شرایط بسیار سخت و حتی رشد طی آن به‌کار برده شد. پس از آن، این مفهوم در حوزه اجتماعی نیز به کار رفت؛ تاب‌آوری اجتماعی یعنی ظرفیت تطبیق، سازگاری و توان مقابله با تنش‌ها و بحران‌های اجتماعی. هنگامی که جامعه‌ای با نیازهای تازه، خطر یا تهدید مواجه شود، دچار درهم شکستگی و بحران می‌شود. بازگشت سریع و با حداقل آشفتگی به شرایط قبل از بحران را تاب‌آوری اجتماعی می‌نامند. این امر نیازمند الزاماتی است که اگر فراهم نشود، ممکن است به فروپاشی بیانجامد. گفتگو، پذیرش دیگری، مسئولیت‌پذیری اجتماعی و محیط زیستی، ارتقای دانش و آگاهی و انعطاف‌پذیری حوزه سیاست‌گذاری از راه‌حل‌هایی است که در این کتاب به آنها پرداخته شده است.