دکتر رضا رادمنش با آن که یکی از چهره های موسس و صاحب نقش حزب تودۀ ایران به شمار می آید، در مقایسه با تعدادی از همتایان حزبی اش، و بیشتر به دلیل آن که از خود خاطرات و نوشته هایی بر جای نگذاشت نسبتا ناشناخته مانده است. هدف از انتشار این بررسی که رشته یادداشت ها و خاطراتی است از یک دوست و خویش وی، یادآوری جوانبی از زندگی و سلوک دکتر رادمنش است که در نوشته های متعارف این عرصه کمتر بدان ها پرداخته می شود. مشهور است که عناصر اصلی احزاب وابسته به شوروی معمولاً در صف اول قرار نمی‌گرفتند تا در بزنگاه‌های اصلی جایگزین ‌بدل هایی شوند که عناوین پرطمطراق حزبی را یدک می‌کشیدند. رضا رادمنش یکی از این بدل ها بود که ۲۰ سال، با عنوان دبیرکلی حزب توده ایران برای حزب و اهداف آن کوشید. رضا رادمنش، تقریبا بیست سال دبیرکلی حزب توده را بر عهده داشت و در زمانه پر تشنج ایران به ایفای نقش پرداخت؛ نقشی که با ورود به مجلس شورای اسلامی و دفاع از امتیاز نفت شمال، انتقادها به حزب در تعلل از حمایت دولت دکتر مصدق و انشعاب برخی چهره‌های متنفذ از حزب و... همراه بود. اما از این چهره سیاسی کمتر متن یا تالیفی باقی مانده است. منتصری، خواهرزاده وی با گردآوری برخی مطالب و اظهارنظرهای دایی خود تلاش کرده این نقصان را تا حدی جبران کند: «رادمنش با آنکه یکی از چهره‌های موسس و صاحب نقش حزب توده به شمار می‌آید، در مقایسه با تعدادی از همتایان حزبی خود خاطرات و نوشته‌هایی بر جای نگذاشت و نسبتا ناشناخته باقی مانده است.»