اولین رمان ميلاد روشني پايان درباره‌ي ميرايي و جاودانگي است. اين اثر همچون کوه يخي از مفاهيم و تصاوير است. آقاي بادياري خودکشي کرده و خانواده‌اش در بهت‌اند. اعضاي خانواده هر کدام راهي براي کنار آمدن با اين مرگ پيش مي‌گيرد و به دنبال دليلي براي اين تصميم پدر مي‌گردد. کوچک ‌ترين پسر با دياري اما به دنبال علتي ريشه‌ اي تر است؛ خودش را در باغ خانوادگي حبس مي‌کند و عهد مي‌بندد که تا وقتي قصه‌اي ننوشته بيرون نيايد رمان در اهميت مرگ بي‌مورد آقاي با دياري همچون باغ بزرگ و کهني است که هر شاخه ‌ي درختش سرانگشت اشاره‌ اي است به دري نيمه باز پشت هر درش هزار تويي است با ديوارهاي آشنا اما گيج کننده. همين ويژگي غريب باعث شده تا با داستاني جذاب و تو در تو مواجه شويم. روشني پايان با استفاده از مفاهيم عرفاني و فلسفي داستاني پرداخته که يادآور نمونه‌هاي اعلاي رئاليسم جادويي است.