کتاب در باب حکمت زندگی آخرین نوشته از مجموعه پژوهش‌های فلسفی آرتور شوپنهاور درباره‌ی حکمت عملی و دستیابی به سعادت است. این فیلسوف آلمانی در مهم‌ترین اثر خود، «جهان به‌مثابه‌ی اراده و تصور»، جهان را محنت‌کده‌ای می‌داند که در آن آدمی یا در طیف رنج و درد و نیازمندی است یا با رفع نیازهای خود و دستیابی به رفاه و آسایش، دچار ملال و بی‌حوصلگی شده است. نویسنده در کتاب «در باب حکمت زندگی» به سه اصل بنیادینی که سرنوشت انسان را رقم می‌زنند اشاره کرده و به توضیح هریک در فصلی مجزا پرداخته است: آن‌چه هستیم، آن‌چه داریم و آن‌چه می‌نماییم. شوپنهاور آن‌چه هستیم یا شخصیت آدمی را برای خرسندی‌ و سعادتش در زندگی اساسی می‌داند و معتقد است برخلاف تصور عامه، دارایی‌ها و متعلقات یا شهرت و مقام و آبرو نمی‌تواند سعادتی برای انسان به ارمغان آورد. او برخورداری از نعمت سلامتی را برای دستیابی به سعادت ضروری دانسته و در بخشی از کتاب اشاره می‌کند: «بزرگ‌ترین حماقت قربانی کردن سلامت خویش است، حال به هر منظور که باشد؛ چه در راه کسب‌وکار، چه برای ارتقای مقام و…» نویسنده از تنهایی و انزوا نیز برای نیل به سعادت یاد می‌کند و معتقد است که زندگی منزوی برای آدمی آرامش روان به همراه می‌آورد و او را از معرض دید دیگران دور نگه می‌دارد و فرصتی برای «با خویش بودن» فراهم می‌کند.