فارسی عمومی درسی است که زبان فارسی، سیر تحول آن (از آغاز زبان دری، صورت تحول یافتته ی فارسی میانه) تا دوران اخیر و شعر یا نثر شاعران هم روزگار ما را نشان می دهد. مقصود این است که این کتاب شامل ادبیات کهن و جدید می شود. هر یک از دوره های زبان و ادبیات ویژگی های به خصوصی دارند که در دوره های بعد کم رنگ شده و برخی از آنها به کلی از بین رفته است و یا بصورت و نوع دیگر به کار می رود. برای روشن شدن این مبحث باید گفت که در دوره های اول زبان و ادبیات دری، قرن چهار، نوع ادبی (حماسه)، مهم ترین کارکرد را داشته است. شاعر ملی ایران، فردوسی، بزرگ ترین و قوی ترین بنیاد حماسه را پی ریزی کرد و با قدرت و قوت شاعری و اطلاعات بی شمار او بر مسایل جامعه ی آن روزگار، آن را به اتمام رسانید. درست است که در سال ها و دوره های بعد نیز از حماسه استفاده شد - مثلا دوران قاجار - اما آن ویژگی و خصوصیت حماسه ی به کار رفته به وسیله ی فردوسی را نداشت.