کتاب "فرضیه کمونیسم" شامل مقاله ها و سمینارهایی ست که خط فکری آلن بدیو را مطرح میکند. ضمیمه ی این کتاب نامه ی آلن بدیو به اسلاوی ژیژک است که درباره ی کارها و آثار مائو تسه تونگ است.
 بخشی از پیش درآمد کتاب: چه چیزی شکست نامیده می شود؟  میانه ی دهه ی 1970 شاهد آغاز فروکش موج"دهی ی سرخ" بود، دهه ای برخاسته از دل این چهار جریان: مبارزه های آزادی بخش ملی (به ویژه در ویتنام و فلسطین)؛جنبش دانشجویان و جوانان در سراسر جهان (آلمان، ژاپن، ایلات متحد، مکزیک...)؛شورش ها در کارخانه ها (فرانسه و ایتالیا)؛ و انقلاب فرهنگی در چین. این فروکش شکل سوبژکتیو خود را در تسلیم بدون مقاومت می یابد، در بازکشتی به رسوم(از جمله رسم انتخابات)، در تمکین در برابر پارلمانتاریسم سرمایه سالار یا نظام "غربی"، و در این باور که خواستن چیزی بهتر از خواستن چیزی بدتر. شکل روشنفکرانه ی این فروکش، در فرانسه، نامی بس غریب یافت:"فلسفه ی نو"(ص1).                         پشت جلد کتاب آمده: اثر حاضر کتابی فلسفی است. این کتاب، علی‌رغم همه ظواهر، به‌طور مستقیم نه به سیاست می‌پردازد ( هرچند به‌طور قطع بدان اشاره دارد ) و نه به فلسفه سیاست ( هرچند که از نوعی پیوند میان فلسفه و شرط سیاسی آن حکایت دارد).
در این کتاب از طریق بحثی مفصل درباره سه نمونه‌ی تاریخی (مه 68، انقلاب فرهنگی چیـن و کمـون پاریس)، چنین استـدلال خواهیم کرد که شکست‌های نمایان، و گه‌گاه خونینِ این رخداد‌ها که پیوند نزدیکی با فرضیه کمونیسم داشتند، به‌واقع، در حکم مراحلی در تـاریخ این فرضیه بودند و هستند...