«آن‌چه در این مختصر مطرح شده است، نگاهی ویژه به بخشی از منطق‌الطیر است با تکیه بر آموزه‌های بنیادی عرفان اسلامی که در زبان و ذهن شیخ بزرگ اهل معرفت در زیباترین و جامع‌ترین تمثیل عرفانی و ادبی پدید شده است. به‌اعتقاد نگارنده، شیخ که افزون بر تجربه‌های فردی- عرفانی (= شهودی) از معارف گسترده و اندیشه‌ی عارفان و اصول و فروع نظری و عملی عرفان اسلامی به‌خوبی باخبر بوده است، دست به چنین کاری سترگ زد و بر غنای این مکتب بیفزود و اثری پدید آورد که نه قبل از او و نه بعد از او از عهده‌ی هیچ‌کس برنیامد. پدیدار شدن چنین آثاری هرچند که وام‌دار علم و ذوق پدیدآورنده‌ی آن است، اما از منظومه‌ی فکری و به بیان روشن‌تر سلسله‌ی عرفانی و تربیتی عارف نیز بی‌بهره نیست. این رابطه‌ی فکری و علمی زمینه‌ی روشن برای دست‌یابی اهل تحقیق به تفسیر بینامتنی فراهم می‌کند و سبب می‌شود که بسیاری از مشکلات و گره‌های معنوی متن گشوده شود.»