کلیله و دمنه در اصل کتابي هندي است که در زمان ساسانيان به ايران آورده شده است. اين کتاب شامل حکايت‌هاي متنوع و پندآموزي است که بيشتر از زبان حيوانات گفته شده است. حکايت‌ها ساده و پرمعني است و هرکدام نکته هاي ظريف و مهمي را بيان مي‌کند. نام کتاب از دو شغال به نام‌هاي کليله و دمنه گرفته شده است. بخش بزرگي از کتاب به داستان اين دو شغال اختصاص دارد. در قرن ششم هجري قمري يکي از دبيرهاي دربار غزنوي، نصرالله منشي، آن را از زبان عربي به فارسي برگرداند. او در فارسي و عربي استاد بود و با مهارت زيادي اين کار را انجام داد. کتاب را گسترش داد و با نثر بسيار زيبايي آن را نوشت. اين کتاب شامل پانزده باب است. کليله و دمنه در طول سال‌ها به زبان‌هاي مختلفي ترجمه شده و هميشه مورد توجه اديبان و سخنوران بوده است. مي‌گويند اين کتاب مجموعه‌اي از دانش و حکمت است که مردمان قديم آن را جمع آوري کردند. بعد هم آن را براي فرزندان‌شان به ميراث گذاشتند. در طول قرن‌ها آن را مي‌خواندند و گرامي مي‌داشتند و از آن حکايت‌ها درس‌هاي زندگي مي‌آموختند.