«قدر چیزهایت را بدان»، درباره‌ی کریتر است. یک پسر کوچولو که با دیدن کفش نوی مارک‌دار دوستش آرزو می‌کند که کاش کفشی مثل او داشته باشد، با دیدن اسکوتر توی اسباب‌بازی فروشی آرزو می‌کند که کاش اسکوتر مدل جدید با چرخ‌های نقره‌ای داشته باشد، با دیدن سینما آرزو می‌کند که کاش در خانه فیلم نمی‌دیدند و به سینما می‌رفتند، با دیدن رستوران آرزو می‌کند که کاش در خانه غذا نمی‌خوردند به رستوران می‌آمدند… کریتر هیچ‌وقت از چیزهایی که دارد، راضی و خوشحال نیست. حتی وقتی با هم به قایق‌سواری می‌روند آرزو می‌کند که کاش قایق خودشان باشد یا وقتی شراکتی با خواهر کوچولویش از یک لپ‌تاپ استفاده می‌کنند آرزو می‌کند که کاش لپ‌تاپی برای خودش داشته باشد. کاش.. کاش.. کاش.. دل کریتر پر از کاش است و مدام به چیزهایی که ندارد، فکر می‌کند. آیا وضع به همین منوال می‌ماند و کریتر هیچ‌وقت خوشحال نمی‌شود؟