کتاب پیش رو تراژدی تامل آفرینی است که بر تاریخ، مسائل روانشناختی و اجتماعی استوار شده و در برابر زشتی جنگ و چهره پلید سیاستمدارانی که جنگ ها را به راه می اندازند، قد علم کرده است. آلبرت مرد میانسالی است که در طبیعت زندگی می کند، در مزرعه ای وابسته به یک دهکده کوچک. او دو پسر دارد که یکی از آن ها در الجزایر، در جبهه جنگ، حاضر است. مرد خودش تجربه شرکت در جنگ جهانی دوم را دارد و از ضربه ای که جنگ به روح آدمیزاد وارد می کند به خوبی آگاه است. حالا او در برابر جهانی قرار دارد که روز به روز به سوی مدرنیت مصرفی پیش می رود و لحظه به لحظه از آن چه که با روحیه اش سازگار است فاصله می گیرد. این در حالی است که همسرش از تغییرات در حال وقوع خرسند است. آلبرت تصمیم می گیرد، به خاطر همه حقایق دردناک و تهوع آوری که از جنگ می داند، به فداکاری بزرگی دست بزند و فرزندش را به خانه برگرداند؛ او بر این باور است که باید از فرستادن فرزندان به کشتارگاه سیاستمداران خودداری کرد. مردان هنگام پیری می گریند، از جانبازانی می گوید که با عصایی بر زیر شانه هایشان حرکت می کنند، از مردان برگشته از جنگ که شب ها را در اندوه و با گریه سپری می کنند، از کسانی که حتی فرصت خداحافظی با عزیزانشان از آن ها گرفته شد، از قهرمان هایی که روحشان آسیب دیده است و از همه آن چه که از جنگ باقی می ماند، حتی اگر از پایان آن، سال ها گذشته باشد.